Ökçesiz Hanife

Yitik zamanın birinde yitik bir memlekette kendilerine yitik yaşamlar inşa ediyordu insanlar: Kadınlar, erkekler, gençler, yaşlılar, çocuklardı bunlar.

Bir gün çat kapı birisi geldi, tozlu yollardan geçerek. Elinde tahta bir valiz, sırtında beyaz bir gömlek vardı. Ayakkabıları da rugandı. Geldi ve doğruca okula yöneldi: “Öğretmenim,” dedi.

Öğretmen valizini açtı, çıkarttığı rengârenk boyaları öğrencilerine gösterdi. “Size renk getirdim,” dedi ve ekledi, “yaşamınızı renklendirmeyi öğreteceğim size. Bu yitik zamanda, bu yitik memlekette yitip gitmeyeceksiniz. Tozlu sokaklarda, kıraç tarlalarda, küçücük pencereli yarı karanlık evlerde, taş merdivenlerin dibinde yitik insanlar olmaya mahkûm değilsiniz. Size sınırlarınızı aşmasını öğreteceğim.”