Bak Postacı Geliyor

Çağımız, hani şu teknolojinin insanı deli eden çağı, bizim şaşkın

bakışlarımız arasında yalnızlığın ormanına doğru pür neşeyle

koşarken ne mektubu ne pulu ne de “Bak postacı geliyor, selam

veriyor…” şarkısını hatırlamakta. O, kendi elektronik, dijital, sanal

âleminde yoluna devam ederken biz de bu kocaman dünyada bir kara

nokta gibi yaşamak ve kendimize sığınacak bir yer aramaktan başka

hiçbir şey yapamıyoruz ya da yapmak istemiyoruz.

Peki, neden böyle garip bir halde yaşıyoruz? Neden bir şeyler

yazmaktan, bir şeyler anlatmaktan bu kadar uzak kaldık? Neden

kendimizle ve etrafımızla kavga etmekten kurtulamıyoruz?

Neden, neden, neden? Sonu gelmeyen bu sorular zincirini kıracak

cevaplarınız hazırsa ne mutlu size; yok bu konuda henüz tam

donanımlı değilseniz ya mendil açıp umut toplayacaksınız yaşamaya

dair ya da kâğıtla kalemi bir masada buluşturacaksınız. Sonra,

sonrası kolay, her şey sizin becerinize kalmış; yapacağınız iş şu:

Sevgili, kıymetli, değerli, unutulmayan, aziz, biricik… dostum,

kardeşim, arkadaşım gibi veya başka başka sıfatlar arasından birini

seçerek başlayacaksınız mektubunuzu yazmaya.

Siz mektubunuzu yavaş yavaş yazarken yüzünüzde aydınlık çizgiler,

dudaklarınızda tebessümler belirecek, yüreğiniz bir kuş gibi

kanatlanıp bir başka diyara uçacak; kâh bir sevda türküsü taşıyacak

Kafdağı’nın ötesine kâh bir selam g.türecek gurbetin bahçesine…

Kısacası mutluluğun resmini görmeye başlayacaksınız. Hani şu

çizilebilir mi dedikleri mutluluğun…

Evet, bir kü.ük soluk alma, bir rahatlama yolu olarak da bakabilirsiniz

mektup yazmaya. Mektubu yazan rahatlar da kapısının .nünde bir

postacı -kurye mi demem gerekiyordu?- gören rahatlamaz mı?

Elbette, o da bundan nasibini alır. Sadece o mu, belki de siz, biz ya da

hepimiz nasipleriniz bir şeylerden diyerek yazmaya başladığım bu

yazıda payımıza düşenleri almak ve dağıtmak için

“Bak Postacı Geliyor” serlevhasıyla bir yolcuğa çıkıyorum.